بررسی اثر هیجانات خودآگاهانه (غرور، شرم و گناه) بر سطح خلاقیت دانشجویان

هدف: هدف اصلی این تحقیق، بررسی اثرات هیجانات خودآگاه (غرور، شرم، گناه) بر سطح خلاقیت دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد است. روش تحقیق: این تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش پیمایشی می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد می باشند که 272 پرسش نامه به روش نمونه گیری تصادفی جمع آوری گردید. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه می باشد و از پرسشنامه ای با طیف 5 گزینه ای لیکرت که شامل 40 سوال بود استفاده شده است. روایی محتوا از طریق پیش آزمون و تست خبرگان انجام گرفت. روایی سازه از طریق تحلیل عاملی تاییدی مورد برسی قرار گرفت. به منظور تعیین پایایی آزمون از روش آلفای کرونباخ و ضریب پایایی مرکب استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل یابی معادلات ساختاری و حداقل مربعات جزئی استفاده گردید. یافته ها: نتایچ حاصل از آزمون فرضیه های تحقیق نشان داد که غرور اصیل به میزان 346/0، غرور عصبی به میزان 195/0-، احساس شرم به میزان 177/0- و احساس گناه به میزان 204/0 بر خلاقیت دانشجویان اثر دارد که با توجه با اینکه عدد معناداری برای هر چهار ضریب خارج از بازه 96/1± می باشد می توان هر چهار فرضیه تأیید می گردند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده می توان گفت که غرور اصیل و احساس گناه رابطه معنی دار و مثبتی با سطح خلاقیت دارند درحالیکه غرور عصبی و احساس شرم رابطه معنی دار و منفی با خلاقیت دارند.